De prijzen van de basismetalen zijn de laatste maanden behoorlijk gedaald. Het waren geen spectaculaire dalingen op zich, maar als prijzen maand na maand systematisch zakken, dan kom je op een gegeven moment wel aan een dieptepunt.
Naar alle verwachtingen is het dieptepunt van zowel de inox als de staalprijzen als de prijzen van de overige materialen ondertussen wel bereikt. Naar alle verwachtingen, want in de grondstoffenwereld weet je nooit.
Ondertussen is het al jaren zo dat de grondstoffenprijzen van de metalen eenzelfde trend vertonen als deze van de olie. De ene keer roepen alle analisten dat de ruwe aardolie peperduur zal worden, om dan na verloop van tijd net de omgekeerde beweging te maken en in elkaar te stuiken.
Specifiek voor het roestvrij staal werden de gevreesde en aangekondigde importtaksen uiteindelijk wat afgezwakt, en werden deze bovendien ruimschoots gecompenseerd door een dalende trend in de wereldwijde vraag, die voornamelijk gedempt werd door een daling van de groei in de nieuwe groeieconomieën, gecombineerd met een hoop speculatie op de grondstoffenmarkten.
Nu, de huidige prijzen zijn op langere termijn sowieso niet houdbaar. Als mijnen en fabrieken op korte termijn verlies maken, draaien ze nog wel even door, hopend op betere tijden; als deze op lange termijn verlies maken, schroeven ze productie terug of stoppen ze ermee, zo simpel is dat.
Ik heb mij laten vertellen dat specifiek voor nikkel de nikkelkoers rond de 13.000 dollar/ton moet zitten om een mijn rendabel te kunnen ontginnen; een cijfer dat mij redelijk en aannemelijk lijkt. De huidige nikkelkoers schommelt echter rond 8500 dollar/ton, dat zeg genoeg.
Ook op andere vlakken laten de lage prijzen zich soms voelen: schrootprijzen zijn eveneens naar beneden geduikt en voor kleinere hoeveelheden staal bijvoorbeeld weegt de kost van het transport niet eens meer op tegenover de opbrengst.
De verwachting van de prijzen is niet bepaald onmiddellijk terug stijgend, maar anderzijds zeker ook niet meer dalend.
Karine De Bie